شعرحماسی دفاع مقدس _یادیاران

‍ ‍ ‍ ‍ برگی از کتاب حماسه سازان آشنا‍

استخوانی مانده اندرگلویم 

باچاه زمان دردها بگویم 

دوباره به دل هوایی شدم 

پرازنغمه های جدایی شدم

دوباره دلم پرازغم شده

پراز غصه های دمادم شده

بیاد شهیدان گرفته دلم

شده لاله گون چشم ساحلم 

به میدان رزم ،به میدان مین

به رزم آوران ،میان کمین 

به آنان که چون پرستوی عشق

شدندپاسدار حریم دمشق

به آنان که لیلیِ مجنون شدند

به هوالعظیم پرازخون شدند

همانان که رفتندبه عرش برین

شدن سفیر عشق برترین 

گرفتندبه دست کمان غیرت

همگی بودند عیان غیرت 

همان مردان به درد آشنا

که دل بریدن از همه دنیا

چه سرهاجدابه روی زمین

جدااز پیکر به میدان مین

همانانکه از جان ومالشان 

بریدن راحت از اموالشان 

به آنانکه چون درروزنبرد

شدن مرهم وطبیب هردرد

به تکبیریاران میان رزم گاه

که آیین آنها .بودعدالتخواه 

ازآنها اینک مانده پلاکی

کمی استخوان مقدارخاکی 

همان مردان غرور آفرین 

دلم میگیرداز روز آخرین 

کجاینداسطوره های زمان

دلاورمردان هفت تا آسمان 

کجایند مردان روز حماسه 

میان دو ابرو رد قناسه 

ولحظه هایی که خمپاره شصت

میان جمع عزیزان نشست

چقدرنمازها که پاره می شد

قنوت هاپرازخمپاره می شد

چه شب هایی که درنمازشب

خون دل گرفت به آواز شب

چه روزهاییکه سنگر وخاکربز

باتوپ دشمن می شدندریزریز

چرا نمانده نشان از یاران 

چرا نیست کسی یادآن دوران

چرا راهشان فراموش شده

یاسرهاخالی ازهرگوش شده

بازهم دلتگ ازجدایی شدم

دلتنگ مردان خدایی شدم 

عده ای رفتند فدایی شدند

چراغ راه فردایی شدند

ولی خونشان پایمال شده

راهشان چراراحت چال شده

عده ای خوردندترکش فراوان

عده ای بردنداموال راآسان

عده ای پراز خون دل شدن

عده ای دیگر ارازل شدن

عده ای سوخته پرو بالشان

عده ای کنند عشق وحالشان

علیاکمرش خم شده ازماتم

ازاین جدایی و جفای آدم 

شاعر #علی_سرابی_یاقوند 

نویسنده وتحلیلگرسیاسی

آذرماه ۱۳۹۳

@alis4r4bi